Ο Νταβέλης στην Αμερική

Ο Νταβέλης σαλπάρει για την Αμέρικα

O Νταβέλης ξεκίνησε μια μέρα να περάσει τον ωκεανό και να φτάσει στη νέα «γη της επαγγελίας» με τους «δρόμους τους στρωμένους με χρυσάφι». Στην Πάτρα  στοιβάχτηκε σ’ ένα τεράστιο καράβι που το λέγανε υπερωκεάνιο με εκατοντάδες πεινασμένους λόγω κρίσης Κεφαλλονίτες, ορεινούς Πελοποννήσιους, Ρουμελιώτες, Αρβανίτες, Κρήτες και Μικρασιάτες. Μαζί τους αλλά σε άλλα καταστρώματα στοιβάζονταν δεκάδες γυναίκες που   κατέβηκαν με τα πόδια από τα ορεινά και ημιορεινά χωριά της Καστοριάς, των Γρεβενών και της Ηπείρου ως τη μεγαλούπολη της Αχαΐας και με ένα νυφικό στη βαλίτσα και μια φωτογραφία στο χέρι πήγαιναν στην Αμερική σε συστημένο υποψήφιο γαμπρό.

Ο Νταβέλης στο Ellis Island

Πέρασαν τρεις βδομάδες γεμάτες με θαλασσοταραχές ώσπου να δουν το φάρο του Αγάλματος της Ελευθερίας και να αποβιβαστούν στο φοβερό εκείνο κτιριακό σύνολο του τεχνητού νησιού μέσα στον Χώδσωνα ποταμό που χωρίζει τη Νέα Υόρκη από τη Νέα Υερσέη. Ο Νταβελης, το ανήμερο θεριό, δεν μπορούσε να πειθαρχήσει στις εντολές των λιμενικών και των υπαλλήλων του «ιμιγκρέσιο» και συνέχεια έπεφτε μπουνίδι ώσπου κατέφτασαν μπόλικοι πολιτσμάνοι με κάτι παλούκια και τον τουμπανιάσανε στο ξύλο και τον κλείσανε στο κρατητήριο. Η πρώτη του επαφή με τους ανθρώπους του συστήματος ήταν αρκετή για να του ξυπνήσει την αντάρτικη φύση του. Από την άλλη δεν τον ήθελαν σακατεμένο κοτζάμ λεβέντη οι Αμερικάνοι. Μόλις έγιανε από τα τραύματά του τον πέρασαν από την ιατρική επιτροπή κι αμέσως του έδωσαν το ελεύθερο να μπει στη χώρα. Άλλους τους γύριζαν πίσω την Ελλάδα γιατί είχαν, λέει, «τράχωμα στα μάτια», μια αρρώστια που χτύπαγε εκτός από τους Έλληνες όλους τους Μεσογειακούς (Αιγύπτιους, Ιταλούς, Ισπανούς και νότιους Τούρκους). Έτσι ο Νταβέλης δρόμο παίρνει δρόμο αφήνει γυρνάει την Αμερική δουλεύοντας σε οικοδομές και ουρανοξύστες κι αργότερα έστρωνε τις ράγες για το σιδηρόδρομο που θα ένωνε την Αμερική απ’ άκρη σ’ άκρη.

 Ο Νταβέλης στη Νεμπράσκα

Κάποια μέρα του ήρθε να γίνει ξυλοκόπος και να θυμηθεί τα δάση των βουνών της Αττικοβοιωτίας. Αρχικά πήγε να τα παρατήσει μιας και όπου και να γύρναγε τα μάτια του δεν έβλεπε τίποτ’ άλλο από πεδιάδες. Ένας κοκκινοτρίχης αγρότης στο σταθμό του τρένου του σφύριξε να βρει έναν ατζέντη Έλληνα στο καφενείο. Έτσι κι έγινε. Ο ατζέντης τον στέλνει σ’ ένα φορτηγό φορτωμένο με δεκάδες εργάτες από την Ελλάδα σε ένα εργοστάσιο στη μέση του πουθενά. Δείχνοντας ότι δεν είναι άνθρωπος που μπορεί να μπει στο καλούπι της αλυσίδας της γραμμής παραγωγής της φάμπρικας κατάφερε να τον στείλουν στα συνεργεία των ξυλοκόπων, Οι συνθήκες δουλειάς ήταν κακές, τα μεροκάματα πολύ χαμηλά, οι μπόσηδες ήταν καθίκια κι έτσι δεν το ήθελε και πολύ ο Νταβέλης να ανταριάσει πάλι. Μάζεψε τους εκατοντάδες Έλληνες εργάτες σε ένα πάρκο της Ομάχα και τους είπε ότι ήρθε η ώρα της απεργίας και του ξεσηκωμού. Μετά έπιασε τους Ισπανούς και τους λίγους Ιταλούς κι όλοι μαζί έκαναν καθιστική απεργία μέσα στις φάμπρικες ώσπου ήρθε η εθνοφρουρά και οι νεοφερμένοι απεργοσπάστες διαφόρων άλλων εθνοτήτων και τους έβγαλαν με τη βία. Οι  απεργοί κυνηγήθηκαν εκτός Πολιτείας, τα σπίτια στα οποία έμεναν δέκα-δέκα μαζί παραδόθηκαν στη φωτιά και χάθηκαν οι Έλληνες από την Νεμπράσκα για δεκαετίες. Ο Νταβέλης αποφάσισε να δοκιμάσει την τύχη του στη Λατινική Αμερική. Μόνο που κάποιος του υποσχέθηκε κι ένα ταξίδι στο χρονοχώρο!