Η σπηλιά κι οι χαρταετοί

Στα σχολικά μας χρόνια, το σπήλαιο του Νταβέλη, συγνώμη του Πλάτωνα ήθελα να πω, μας τρόμαζε αλλά άναβε και τη φαντασία μας. Πόσες φορές λέγαμε μετά το σχολείο να ανεβαίναμε και να μην ξαναγυρίζαμε στη ρουτίνα της τάξης, της βίτσας, του…τσουλουφιού. Δεν ανεβήκαμε ποτέ αλλά μάθαμε μόνοι μας χωρίς να χρειαστούμε τα φώτα των «φωτισμένων φιλοσόφων».  Αδιαμεσολάβητα προσπαθούσαμε να ανακαλύψουμε την αλήθεια ώσπου να καταλήξουμε ότι είναι μάταιος κόπος να αναζητούμε τη μία και μοναδική αλήθεια. Συμφιλιωθήκαμε με τους εαυτούς μας και την πραγματικότητα και υψώσαμε κινέζικους χαρταετούς στους παλιούς μας ήρωες.